การไปเที่ยว (ประจำปี) ของผมปีนี้ไปสิ้นสุดเส้นทางที่ภูชี้ฟ้า ซึ่งเพื่อน ๆ หลาย ๆ คนคงได้อ่านบทความและชมภาพสวย ๆ ที่นำมาฝากไปบ้างแล้ว และที่นี่เองที่ผมเจอปรากฎการณ์ฟ้าลำเอียง ก็พูดเว่อร์ ๆไปงั้นแหละ หุหุ ความจริงแล้วก็เป็นเหตุการณ์ที่ผมถ่ายภาพช่วงเช้ามืด ซึ่งโดยปกติแล้วฟ้าจะค่อย ๆ เปลี่ยนสีจากสีดำเป็นสีนำเงินเข้มแล้วค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นแถบสีแดงตอนช่วงที่พระอาทิตย์กำลังจะขึ้น และในช่วงนี้แหละเป็นช่วงนาทีทองของเหล่าช่างภาพเพราะเราจะได้ภาพสวย ๆ ของท้องฟ้ากับบรรยากาศยามเช้า แต่ฟ้าที่ผมเจอในวันนั้นมาต่างจากปกติไปเล็กน้อย คือแทนที่จะเป็นเส้นสีแดงตรง ๆ เหมือนทุกครั้งกลับเป็นแนวเฉียงขึ้นทางด้านขวาเหมือน ๆ กับคนกำลังทำคิ้วขมวดนั่นแหละ หลังจากถ่ายภาพแรกไปแบบปกติ ภาพที่ออกมาก็เป็นแบบนี้ครับ
ความจริงที่ตั้งใจดู (มาก ๆ) ก็จะรู้ว่าผมไม่ได้ถ่ายภาพเอียง ฟ้ามันเอียงต่างหาก แต่พอเอาไปให้หลาย ๆ คนดูเขาก็เห็นพ้องต้องกันว่า แกนั่นแหละที่ถ่ายภาพเอียง เอ้า! เวรกรรม ฟ้าช่างลำเอียงไม่เข้าข้างคนถูกเล้ย! เพื่อน ๆที่จะเอาภาพที่ถ่ายมาไปใช้งานต่อบางคั้งก็ต้องมีการปรับแต่งสักหน่อย คือเอามันไปหมุนใน photoshop หรือโปรแกรมตกแต่งภาพอื่น ๆ ซะก่อนที่จะเผยแพร่นะครับ สำหรับผมเนื่องจากเป็นโรคชอบป้องกันไว้ก่อนอยู่แล้วก็เลยถ่ายภาพแบบตั้งกล้องเอียง ๆ มาด้วย จึงภาพนี้มา
จริง ๆ แล้วฟ้ามันก็ยังดูไม่ตรงหรอกครับ แต่คนทั่ว ๆ ไปดูก็รู้สึกว่า เออ! มันไม่เอียง แหะๆ … เรื่องนี้สอนให้รู้ว่าในบางสถานการณ์เราจำเป็นต้องปรับตัวตามสถานการณ์บ้างเพื่อให้ผลของงานออกมาดีที่สุด เพราะการตรงแหน่วแบบไม่ยอมปรับตัวนั้นบางครั้งก็ไม่ให้ผลดีในสายตาของคนทั่วไป (แต่ไม่สนับสนุนการเอียงประเภท กินตามน้ำ หรืออะไรเทือกนั้นนะครับ) … เริ่มด้วยเรื่องถ่ายภาพ แต่มาจบด้วยเรื่องนี้ได้ไงหว่า สงสัยหิวเกินไป งั้นขอตัวไปทานอาหารเช้าก่อนนะคร้าบ 😛
